Με λένε Θωμαΐς και είμαι 12 ετών, ήρθα να δω αυτό το μουσείο εντελώς τυχαία...Ήταν συγκλονιστικό, στέκομαι εδώ στην τελευταία αίθουσα και σκέφτομαι το ποτάμι που σχηματίστηκε τότε απ΄ το φρικτό αίμα που αδίκως χύθηκε.

Συνήθως τα αρχαία μουσεία στους μαθητές περνούν αδιάφορα. Ως μαθήτρια νιώθω αυτήν εδώ την εποχή πολύ κοντά στη δικιά μου. Νιώθω τους ανθρώπους αυτούς, τον φόβο τους, φοβάμαι και εγώ. Αυτά, είναι πιο ανθρώπινα, πιο συγκινητικά, πιο δικά μας.

Μια ηλιόλουστη μέρα λίγο πριν τα Χριστούγεννα, ήρθαμε και μόλις άνοιξε η πόρτα του Δημοτικού Σχολείου ξεδιπλώθηκε μια άλλη μέρα μέσα στην καταχνιά, στην ομίχλη, βυθισμένη και μισοσβησμένη στη θύμηση μας. Ταρακουνηθήκαμε, συγκλονιστήκαμε. Είμαστε τυχεροί γιατί βρήκαμε αυτή την πόρτα ανοιχτή...