Είμαι συγκλονισμένη. Αυτή τη στιγμή είμαι βουρκωμένη. Το μουσείο είναι υποβλητικό με τις φωτογραφίες και την ένδειξη ότι όλα αυτά τα ευτυχισμένα και γεμάτα όνειρα πρόσωπα εκτελέστηκαν στις 13 Δεκεμβρίου 1943, καθώς και με την πένθιμη μουσική της τελευταίας αίθουσας. Η αγριότητα των πολέμων είναι ασύλληπτη, γι ΄ αυτό ας εργαστούμε όλοι για την ειρήνη, αυτό μας διδάσκει αυτό το μουσείο.

24 – 11 – 12 Χ. Σ.

Αν και συνταξιοδοτήθηκα ως εκπαιδευτικός, δεν γνώριζα όλα αυτά που το Μουσείο Καλαβρύτων διδάσκει στις επερχόμενες γενιές. Μπράβο και θερμά συγχαρητήρια στους οργανωτές του θαυμάσιου αυτού Μουσείου.

Χ. Α, Ζήσιμος, Λαμία, 18/8/2008

«Τον ανδρειωμένο μην τον κλαις
μήδε κι αν αστοχήσει
κι αν αστοχήσει μια και δυο
πάλι ανδρειωμένος είναι».
Κρητικό Ριζίτικο

Χρήστος, Κασσιανή, Θεοδώρα, Αντώνης, 13/8/2008

Σας αξίζουν θερμά συγχαρητήρια. Στην Ελλάδα που είναι κάθε μέτρο και θυσία Ελλήνων υπέρ της ελευθερίας τους, αποτελείτε φωτεινό παράδειγμα οργάνωσης της μνήμης με παρατιθέμενα κριτήρια από αυτό το απίστευτο μαρτύριο των Καλαβρυτινών. Έχω συγκλονιστεί και σοκαριστεί. Θέλω να κλάψω και δεν μπορώ. Δεν βγαίνουν δάκρυα, μόνο οργή.
Με εκτίμηση,

Σοφία Β., Καθηγήτρια, 26/3/2011

Τι είναι αυτό που διακρίνει το θύμα από τον θύτη? Είναι σίγουρα αυτό το καθαρό βλέμμα που σε κοιτάει από την γκριζόμαυρη φωτογραφία. Ένα βλέμμα που κοιτάει αθώο και χαμογελαστό που ατενίζει γλυκά και χωρίς φόβο την αιωνιότητα.
Ο θύτης δεν κοιτά. Το βλέμμα του χάνεται κόκκινο σαν το άδικο αίμα που έχυσε.
Η μοίρα των τυράννων γράφεται «επί ασπαλάθων» μας λέει ο Σεφέρης μνημονεύοντας τον Αριστοτέλη.
Εκεί γράφεται το δικό τους τέλος.
Αυτό κάνει τη διαφορά.

(5.5.2016)

Αυτό το μουσείο είναι ότι πιο συγκλονιστικό και συγκινητικό έχω ζήσει. Αυτό το μουσείο είναι το μόνο πράγμα που με συνδέει με εκείνα τα χρόνια και είμαι πάρα πολύ περήφανη που το επισκέφθηκα. Τώρα πια ξέρω την ιστορία του τόπου μου που τόσο αγαπώ. Υπόσχομαι να μην ξεχάσω ποτέ αυτήν την εμπειρία.

Ελένη Αναστασοπούλου, 11 ετών, 1/5/2010

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο αγαθό από την ειρήνη. Κάθε στρατιώτης ο οποίος πατάει την σκανδάλη, γίνετε αυτόματα και δολοφόνος.

Γιάννης Κομιανός (Ξενιτεμένος στη Γερμανία, ο οποίος γνώρισε και πολλούς ειρηνικούς Γερμανούς), 4/9/2008

Με λένε Άλκηστη. Αδέλφια έχω, μια αδερφή μικρότερη. Ξέρω ότι, αν ζούσα τότε, 69 χρόνια πριν, θα ΄ χα χάσει τον μπαμπά μου. Το μουσείο με συγκίνησε πολύ, ευαισθητοποιήθηκα πάνω στο θέμα. Τι πέρασαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, όλες αυτές οι γυναίκες που έχασαν τους άνδρες τους και τους γιόκες τους, όλα αυτά τα παιδιά που έμειναν ορφανά από πατέρα… Ποτέ δεν θα το νιώσω πραγματικά, μπορώ μόνο να φαντάζομαι τον πόνο ετούτο, της απώλειας και του χαμού… Ας αναπαύονται στα ουράνια οι ψυχές όλων αυτών των αντρών που δεν έφταιγαν, αλλά πλήρωσαν…

24 – 11 – 12