Ένας κόμπος, ένας λυγμός να ανεβαίνει... Πράγματα που δεν έχουν και δεν μπορούν να περιγραφτούν με λόγια. Στο θέαμα αυτής της εξαιρετικής συλλογής μα περισσότερο στο αντίκρισμα με τις φωτογραφίες και τα ονόματα των πεσόντων, η καρδιά σφίγγεται. Ένας ελάχιστος μα πολύτιμος φόρος τιμής και ένα αίσθημα εθνικής υπερηφάνειας και χρέους στην μνήμη τους. Συγχαρητήρια στους συντελεστές και ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στους ΗΡΩΕΣ.

Η μνήμη είναι ζωή. Η λήθη είναι θάνατος. Μπράβο στην αναβίωση αυτής της μνήμης.

Όμορφος χώρος, σωστά τοποθετημένες οι εικόνες και η επεξήγηση τους. Επειδή όμως ξέρω γεγονότα που μου έχει εξιστορήσει ο παππούς μου, ο οποίος είχε ζήσει την Κατοχή και τον Πόλεμο του 1940 με τους Γερμανούς, αυτό που με έκανε να αισθανθώ άσχημα, ήταν που είδα το σύμβολο του Ναζισμού που κρεμόταν στον τοίχο του μουσείου, όπως και η σημαία τους με ζωντανά χρώματα μέσα στον υποτιθέμενο τάφο.
Δεν θα ήθελα να υπάρχει τίποτα από αυτούς στη χώρα μας, ούτε σύμβολα, ούτε άνθρωποι, ούτε η κουλτούρα τους.
Με εκτίμηση,