Απεβίωσε η Βασιλική Τσαπάρα Παπαθανασίου (1938-2025)
Απεβίωσε η Βασιλική Τσαπάρα Παπαθανασίου (1938-2025)
Υπήρξε Θύμα του Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος.
Γεννήθηκε στα Καλάβρυτα από τον Χρήστο Τσαπάρα και την Μαρία Ανδριανοπούλου από την Άνω Κλειτορία( Καρνέσι), Ήταν μοναχοκόρη.
(Η Μαρία Τσαπάρα, υπήρξε σεμνή και αξιοπρεπής παρουσία, φυσιογνωμία ευγενική, βοήθησε και συμπαραστάθηκε διακριτικά τους πάσχοντες συνανθρώπους της)
Η εκλιπούσα μετά τις εγκύκλιες σπουδές της στο Γυμνάσιο Καλαβρύτων, εισήχθη στη Σχολή Νοσηλευτριών Νοσοκόμων του Ερυθρού Σταυρού, την οποία παρακολούθησε για 4 χρόνια και από όπου και αποφοίτησε ως αριστούχος. Ενώ της προτάθηκε να εργαστεί ως καθηγήτρια στη σχολή, επέλεξε ΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΠΑΙΔΩΝ "ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ «να προσφέρει τις υπηρεσίες της για 2 χρόνια. Στη συνέχεια εργάστηκε στο ΙΚΑ ως Προϊσταμένη Νοσηλεύτρια, από όπου και συνταξιοδοτήθηκε.
Το έτος 1972 παντρεύτηκε τον Βασίλειο Παπαθανασίου από τους Κάτω Λουσούς (Σουδενά), υπάλληλο του ΟΤΕ και απέκτησαν δύο παιδιά, τη Βαρβάρα και τον Χαράλαμπο, οι οποίοι τους χάρισαν τέσσερα εγγόνια , τον Βασίλειο και τον Χαράλαμπο, τον Βασίλειο και την Αντωνία.
Η εκλιπούσα έζησε από μικρή ηλικία το απερίγραπτο δράμα: τις άναρθρες κραυγές, το αίμα, αίμα, παντού φωτιά, ερείπια, χαλασμός. Εγκατάλειψη, στέρηση, οδύνη. Ψυχικά παιδικά τραύματα, ανεξίτηλες σκηνές δυστυχίας, σπαραξικάρδια βιώματα αβάσταχτου πένθους.
Με υπομονή και εγκαρτέρηση κράτησε στη ζωή της τη μνήμη του Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος και την μεταλαμπάδευσε στα παιδιά της και στα εγγόνια της . Μετέτρεψε τον πόνο της σε ελπίδα, σε αγάπη και σε προσφορά προς τους συνανθρώπους της.
Η ζωή της στα μετέπειτα χρόνια ήταν παράδειγμα καλοσύνης, αξιοπρέπειας και ανθρωπιάς . Αιωνία της η μνήμη !
Στις 13-12-1943 εκτελέστηκε από τους Γερμανούς ο πατέρας της Χρήστος Τσαπάρας
Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένειά της!
Μαρτυρία της Μαρίας Τσαπάρα, μητέρας της Βασιλικής Τσαπάρα Παπαθανασίου
"Τη Δευτέρα που χτύπησε η καμπάνα, πήγαμε όλοι κάτω στο σχολείο. Χωριστά οι άντρες χωριστά οι γυναίκες.
Ήμασταν έξω απ’ το σχολείο, όταν ήρθε η Γλυκερία και μας είπε:
«Ο ήλιος της Μικράς Ασίας. Μεγάλο κακό θα γίνει σήμερα…»… κι έγινε αυτό που έγινε. Στις δυο αίθουσες ήμασταν τα γυναικόπαιδα και στην άλλη ήταν οι άντρες.
Όταν καταφέραμε και βγήκαμε έξω, πήγαμε κάτω στο ποτάμι. Καθίσαμε εκεί και δεν ξέραμε που βρίσκονταν οι άντρες. Έρχεται τότε εκείνη η Κατερίνη του Καρακούτα και λέει: «Μωρέ μαύρες, τι καθόσαστε, τους άντρες τους σκοτώσανε! Τι καθώστε;». Τότε φύγαμε και πήγαμε και τους βρήκαμε σκοτωμένους απάνω...
Είδα τους νεκρούς κι ήταν ο ένας πάνω στον άλλον. Δεν ήξερες ποιος ήταν ο δικός σου, ποιος ήταν ο άλλος... Και σκεφτόσουν «πώς θα τον γνωρίσω ποιος είναι ο δικός μου» κι έβαζες με το μυαλό σου τι φορούσε, για να τον γνωρίσεις απ’ το ρούχο… Τίποτε άλλο δεν μπορούσες να σκεφτείς την ώρα εκείνη…
Τη νύχτα, την πρώτη εκείνη νύχτα, την περάσαμε έξω απ’ το σχολείο, στο υπόστεγο του γυμναστηρίου. Καιγόντουσαν τα σπίτια μας και δε νιώθαμε κρύο∙ ήταν ζέστα.
Κρατάγαμε τα παιδιά στην αγκαλιά μας να μην κρυώνουνε και εμείς καθόμαστε στο χώμα...
Την άλλη μέρα, πήγαμε και τους φέραμε κάτω…
Τέσσερις γυναίκες, τους βάλαμε σ’ ένα ρούχο και πιάναμε δυο από μπροστά, δυο από πίσω και τους σέρναμε.
Ευτυχώς που ήταν κατηφόρα και τους φέραμε μέχρι εδώ κάτω∙ τους αφήναμε εκεί και μετά κατεβάζαμε τον άντρα της άλλης, της άλλης, της άλλης… Τους κουβαλήσαμε κι έπειτα ψάχναμε για ξινάρια ή για φτυάρια, για να βγάλουμε το χώμα να τους θάψουμε".
Κραυγή-Το γυναικείο βίωμα της Καλαβρυτινής τραγωδίας
Έκδοση: Δημοτικό Μουσείο Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος
