Στη ζωή σε κάποιους πέφτει ο κλήρος να πρέπει να πολεμήσουν και άλλοι τον τραβάνε μόνοι τους. Τους πρώτους τους καλώ αγωνιστές της ζωής. Τους δεύτερους της μνήμης. Ευλογία για κάθε άνθρωπο είναι να τους γνωρίσει. Είτε με τον έναν, είτε με τον άλλο, ο σπόρος της θέλησης και της αγάπης για ζωή αληθινή θα ποτίσει σίγουρα κάποιο περιβόλι στην καρδιά του. Όταν όμως συναντά σε έναν και μόνο άνθρωπο και τους δύο αγωνιστές, τότε αυτό δεν είναι μόνο ευλογία. Είναι θείο δώρο. Είναι τιμή και ευθύνη.
Σας ευχαριστώ που με τιμήσατε με την παρουσία της Μνημοσύνης μπροστά μου. Γεμάτος ευθύνη σας λέω: Γειά χαρά δάσκαλε Χ. Φ. Ο πιο ταπεινός μαθητής σου.

Στη ζωή μας έχουμε επισκεφτεί αρκετά μουσεία, ποτέ όμως ένα τόσο «ζωντανό». Η ξενάγηση και το στήσιμο αυτού του μουσείου μας άγγιξε και μας προκάλεσε συναισθήματα, κάτι που δεν κατάφερε κανένα άλλο. Θα θέλαμε να σας ευχαριστήσουμε για την καταπληκτική ξενάγηση και την προθυμία σας να μας δεχτείτε εκτός ωραρίου.
Στον πόλεμο, όπως είπατε, υπάρχουν μόνο θύματα και η υποχρέωση των επόμενων γενεών είναι να μην διαγράφει και σκίζει σελίδες από το βιβλίο των αναμνήσεων...
Σας ευχαριστούμε!!

Σήμερα, 15-05-2010 ξανάζησα νοερά τη θυσία των μαρτυρικών Καλαβρύτων. Νοιώθω ιδιαίτερα υπερήφανος και ευλογημένος από το Θεό που διετέλεσα επί 8μηνο (1974-75) υπηρεσιακός δήμαρχος Καλαβρύτων, ως Πρωτοδίκης τότε Καλαβρύτων.