Με λένε Θωμαΐς και είμαι 12 ετών, ήρθα να δω αυτό το μουσείο εντελώς τυχαία...Ήταν συγκλονιστικό, στέκομαι εδώ στην τελευταία αίθουσα και σκέφτομαι το ποτάμι που σχηματίστηκε τότε απ΄ το φρικτό αίμα που αδίκως χύθηκε.

Η μνήμη των εκτελεσθέντων και των γεγονότων της ιστορίας μας, αλλά και η λήθη, δηλαδή η ευχή να μην πραγματοποιηθούν ποτέ πια ανάλογες θηριωδίες στην ανθρωπότητα, είναι το μήνυμα αυτού του μουσείου, ουσιαστικά προσκυνήματος στον τόπο της θυσίας.

Σαν κ’ λάτρης των μουσειακών χώρων δε θα μπορούσα να μην γράψω κ’ να εκφράσω τον θαυμασμό μου για το μουσείο των Καλαβρύτων. Ένα έντονο συναίσθημα σε πλημμυρίζει από την είσοδο μέχρι κ’ το τελευταίο βήμα σου στην έξοδο!
Συγχαρητήρια.