Συγχαρητήρια για το εξαιρετικό στήσιμο του μουσείου. Πραγματικά η περιδιάβαση στη έκθεση αποτελεί μια συγκλονιστική εμπειρία. Η μουσειολογική προσέγγιση του θέματος ιδιαίτερα επιτυχημένη. Όσο υποψιασμένος και αν είναι ο εν δυνάμει επισκέπτης, παρασύρεται αβίαστα στην δίνη των γεγονότων εκείνων των χρόνων και γίνεται ένας από αυτούς που έμειναν πίσω και κοιτούν αυτούς που χάθηκαν. Και πάλι συγχαρητήρια. Αξίζει να γνωστοποιηθεί το μουσείο, όχι μόνο στον Ελλαδικό χώρο, αλλά και στο εξωτερικό για πολλούς λόγους....

Τι είναι αυτό που διακρίνει το θύμα από τον θύτη? Είναι σίγουρα αυτό το καθαρό βλέμμα που σε κοιτάει από την γκριζόμαυρη φωτογραφία. Ένα βλέμμα που κοιτάει αθώο και χαμογελαστό που ατενίζει γλυκά και χωρίς φόβο την αιωνιότητα.
Ο θύτης δεν κοιτά. Το βλέμμα του χάνεται κόκκινο σαν το άδικο αίμα που έχυσε.
Η μοίρα των τυράννων γράφεται «επί ασπαλάθων» μας λέει ο Σεφέρης μνημονεύοντας τον Αριστοτέλη.
Εκεί γράφεται το δικό τους τέλος.
Αυτό κάνει τη διαφορά.

Ένα μικρό παιδί στην κλειστή πόρτα εξέφρασε την απορία: << Γιατί μαμά; >>. Αλήθεια γιατί; Σε όλων των επισκεπτών τα στόματα αυτό το γιατί θα υπάρχει πάντα. Αιωνία η μνήμη