Περπάτησα σε κάθε αίθουσα του σχολείου αυτού με δέος, τιμή και θλίψη... «Ένα δάκρυ άφησα εις μνήμην των θανόντων, όλοι δικοί μου είναι...»

Το μουσείο αυτό δείγμα και ανάμνηση της ιστορίας μας, αποτυπώνει στο μυαλό του Έλληνα εικόνες από ένα χθες για το μέλλον της Ελλάδας, για το σήμερα, που τόσο αίμα και τόσοι αγώνες για ελευθερία και ανεξαρτησία πνίγηκαν και ξεχάστηκαν μέσα στο πνεύμα της παγκοσμιοποίησης, της ενωμένης Ευρώπης, των ενωμένων λαών... Η ειρήνη είναι προάσπιση και όνειρο του κάθε ανθρώπου. Όπως και όλη αυτή η ιστορία μας, η ελληνική ιστορία, η τιμή σ’ αυτούς τους ήρωες δεν πρέπει ποτέ να ισοπεδωθεί. Ας υπάρχουν πάντα τέτοιες μνήμες, έξω και μέσα σε μουσεία.

Μείναμε εντυπωσιασμένοι από την επίσκεψη. Όταν μπήκα στην αίθουσα με τα ονόματα και τις φωτογραφίες των νεκρών, ανατρίχιασα κυριολεκτικά... Σε μια χώρα με τόσο μεγάλη ιστορία, κάθε τόπος θα έπρεπε να διαθέτει Μουσεία ανάλογα, που να τονώνουν την ιστορική μνήμη και να τη μεταλαμπαδεύσουν στις νεότερες γενιές, προβάλλοντας μηνύματα και διαχρονικές αξίες...