«Των αθανάτων το κρασί
το‘πιατε σεις και μείνατε
ζωή σε σας ο θάνατος
κι ΑΘΑΝΑΤΟΙ θα μείνετε».
Στους απανταχού αθανάτους ήρωες της Ελλάδας και της Κύπρου.

Ελίζα Περβανίδη, 8 ετών, Λάρισα, 1/2/2009

Η μνήμη είναι ζωή. Η λήθη είναι θάνατος. Μπράβο στην αναβίωση αυτής της μνήμης.

Αναστασία, Γιολάντα, Αλέκος, Αντώνης, Νικόλαος, Έλενα, Μαρίζα, Θανάσης, 11/5/2008.

Ίσως να μην έχω να πω τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από αυτά που οι φωτογραφίες και τα ενθύμια της τρομερής εκείνης εποχής μας αναδεικνύουν και μας θυμίζουν. Οι μνήμες, τραγικές και δυνατές μας συγκινούν και μας μαθαίνουν να μη λησμονούμε και ταυτόχρονα να βλέπουμε μπροστά για ένα κόσμο ειρήνης και ευημερίας. Αυτά που έχουν ανάγκη οι νεώτερες γενιές. Συγχαρητήρια σε όσους έχουν συμβάλει και συμβάλλουν στην λειτουργία αυτού του εξαιρετικού μουσείου.

22 – 2 – 2012 Κατερίνα Κόικα

Συγχαρητήρια για την συγκέντρωση και την καταγραφή όλων των τόσο σημαντικών ιστορικών στοιχείων. Η ύπαρξή τους είναι απαραίτητη για την κατανόηση του ιστορικού παρελθόντος. Άλλωστε όσο καλύτερα γνωρίζουμε το παρελθόν μας ως έθνος, τόσο καλύτερα κατανοούμε το παρόν μας και ¨ χτίζουμε ¨ το μέλλον μας.

Ε. Μοράκου. 30-4-2011

Τέταρτη φορά που επισκέπτομαι το Μουσείο και νιώθω την ίδια συγκίνηση.
Συνεχίστε αυτό το πολύτιμο έργο σας.

Ελένη, Κύπρος, 27/7/2013

Τι είναι αυτό που διακρίνει το θύμα από τον θύτη? Είναι σίγουρα αυτό το καθαρό βλέμμα που σε κοιτάει από την γκριζόμαυρη φωτογραφία. Ένα βλέμμα που κοιτάει αθώο και χαμογελαστό που ατενίζει γλυκά και χωρίς φόβο την αιωνιότητα.
Ο θύτης δεν κοιτά. Το βλέμμα του χάνεται κόκκινο σαν το άδικο αίμα που έχυσε.
Η μοίρα των τυράννων γράφεται «επί ασπαλάθων» μας λέει ο Σεφέρης μνημονεύοντας τον Αριστοτέλη.
Εκεί γράφεται το δικό τους τέλος.
Αυτό κάνει τη διαφορά.

(5.5.2016)

Εξαιρετική δουλειά! Από τα πιο σύγχρονα μουσεία που έχει η χώρα μας!

Κλαίρη Τ., 2/12/2007

Επισκεφθήκαμε το Μουσείο αυτό και συγκινήθηκα πολύ όταν είδα το βλέμμα της κόρης μου να κοιτά με πόνο τα πεινασμένα παιδάκια. Πρέπει να γνωρίζουν τα παιδιά μας, τα Ελληνόπουλα όλα! Να μην αφήνουμε να ξεχάσουν.

Κωνσταντίνα Αντωνοπούλου, 5/1/2010