Στη ζωή σε κάποιους πέφτει ο κλήρος να πρέπει να πολεμήσουν και άλλοι τον τραβάνε μόνοι τους. Τους πρώτους τους καλώ αγωνιστές της ζωής. Τους δεύτερους της μνήμης. Ευλογία για κάθε άνθρωπο είναι να τους γνωρίσει. Είτε με τον έναν, είτε με τον άλλο, ο σπόρος της θέλησης και της αγάπης για ζωή αληθινή θα ποτίσει σίγουρα κάποιο περιβόλι στην καρδιά του. Όταν όμως συναντά σε έναν και μόνο άνθρωπο και τους δύο αγωνιστές, τότε αυτό δεν είναι μόνο ευλογία. Είναι θείο δώρο. Είναι τιμή και ευθύνη.
Σας ευχαριστώ που με τιμήσατε με την παρουσία της Μνημοσύνης μπροστά μου. Γεμάτος ευθύνη σας λέω: Γειά χαρά δάσκαλε Χ. Φ. Ο πιο ταπεινός μαθητής σου.

Συγκλονιστικό Μουσείο! Αίσχος για την επωδό της «ανθρώπινης» κτηνωδίας. Υπερηφάνεια και ατελείωτος θαυμασμός γι’ αυτούς που κράτησαν την ελπίδα ζωντανή και που αψήφησαν τον θάνατο με την φλόγα της ελευθερίας στα μάτια τους...

Κάτω από το βλέμμα των θυμάτων ντρέπομαι που ανήκω στη σημερινή κοινωνία. Στην κοινωνία που δεν μας δίνει ιδανικά και αίσθημα πατριωτισμού. Αιωνία η μνήμη αυτών των ηρώων!