Τόσος πόνος, τόσο αίμα, τόσες θυσίες... Για μια ελεύθερη χώρα, για ευτυχισμένα παιδιά, για ξένοιαστη ζωή! Κι όμως είμαστε εδώ χάρη σ’ αυτούς, ανατριχιάζουμε με όσα βλέπουμε και αισθανόμαστε τόση περηφάνεια και τόση ανάγκη να ουρλιάξουμε όλοι μαζί ένα μεγάλο ευχαριστώ. Πάντα ζωντανοί μες τις ψυχές μας! Δέος και ευγνωμοσύνη...

Μέσα στα μάτια των γονιών μου είδα τον τρόμο της γερμανικής κατοχής και μέσα στα λόγια τους τα πάθη του λαού μας. Μέσα στα εκθέματα του Μουσείου, είδα εγώ και τα παιδιά μου με τα μάτια μας, την αλήθεια των λόγων των γονιών μου και τη σελίδα της ελληνικής ιστορίας που δεν θα ήθελα να δω ποτέ να επαναληφθεί σε καμιά από τις επόμενες γενιές Ελλήνων!

Συγκλονίστηκα κυριολεκτικά! Αν και γνώριζα από τα σχολικά βιβλία, τις αφηγήσεις των γονέων μου και από τα ντοκιμαντέρ της τηλεόρασης το Ολοκαύτωμα, τώρα το βίωσα πραγματικά. Ευγνωμοσύνη, δέος και πολύ άγρια, συγκλονιστικά συναισθήματα θα με ακολουθούν σε όλη μου τη ζωή.