Περνώντας από τον τόπο αυτόν σαν μία όμορφη εκδρομή σταμάτησα να δω το μουσείο. Συγκινήθηκα προσπαθώντας να φανταστώ τον πόνο αυτών των ανθρώπων που επέζησαν μετά. Αξιόλογη δουλειά και εκθέματα για να μάθεις πράγματα που δεν ήξερες.

12-09-2010 Μαρία Ζερβού

«Όσο ψηλά και αν επετάς
όσο αετός και αν είσαι
σαν δεν κοιτάζεις χαμηλά
ποτέ ψηλά δεν είσαι.»
Σ’ αυτούς που ήταν υπερόπτες.
Σ’ αυτούς που πήραν το αίμα του τόπου μου.

Ανώνυμος από Ζωνιανά Ρεθύμνου, 27/5/2007

Το μουσείο αυτό δείγμα και ανάμνηση της ιστορίας μας, αποτυπώνει στο μυαλό του Έλληνα εικόνες από ένα χθες για το μέλλον της Ελλάδας, για το σήμερα, που τόσο αίμα και τόσοι αγώνες για ελευθερία και ανεξαρτησία πνίγηκαν και ξεχάστηκαν μέσα στο πνεύμα της παγκοσμιοποίησης, της ενωμένης Ευρώπης, των ενωμένων λαών… Η ειρήνη είναι προάσπιση και όνειρο του κάθε ανθρώπου. Όπως και όλη αυτή η ιστορία μας, η ελληνική ιστορία, η τιμή σ’ αυτούς τους ήρωες δεν πρέπει ποτέ να ισοπεδωθεί. Ας υπάρχουν πάντα τέτοιες μνήμες, έξω και μέσα σε μουσεία.

Βαρβάρα Μυλωνά, 27/12/2007

Ήταν μια μοναδική εμπειρία! Μας δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσουμε, ίσως με τον πιο όμορφο τρόπο, το σκληρό και μακάβριο πρόσωπο του φασισμού. Η χώρα μας υπέφερε πολλά από τους Γερμανούς και καλό είναι να τα γνωρίζουμε. Σας ευχαριστούμε πολύ!

Ανώνυμος, 4/3/2015

Ιστορική μνήμη! Να θυμόμαστε όλοι! Να παραδειγματιζόμαστε όλοι! Να βελτιωνόμαστε όλοι!

Παναγιώτης Βασιλείου, Δήμαρχος Διακοπτού, 19/6/2007

Χρέος μας είναι να ζούμε με αξιοπρέπεια ώστε η θυσία των προγόνων μας να παίρνει καθημερινά νόημα και αξία.

Κατερίνα Σαββαΐδου, 19/7/2008

Τι είναι αυτό που διακρίνει το θύμα από τον θύτη? Είναι σίγουρα αυτό το καθαρό βλέμμα που σε κοιτάει από την γκριζόμαυρη φωτογραφία. Ένα βλέμμα που κοιτάει αθώο και χαμογελαστό που ατενίζει γλυκά και χωρίς φόβο την αιωνιότητα.
Ο θύτης δεν κοιτά. Το βλέμμα του χάνεται κόκκινο σαν το άδικο αίμα που έχυσε.
Η μοίρα των τυράννων γράφεται «επί ασπαλάθων» μας λέει ο Σεφέρης μνημονεύοντας τον Αριστοτέλη.
Εκεί γράφεται το δικό τους τέλος.
Αυτό κάνει τη διαφορά.

(5.5.2016)

Με λένε Θωμαΐς και είμαι 12 ετών, ήρθα να δω αυτό το μουσείο εντελώς τυχαία…Ήταν συγκλονιστικό, στέκομαι εδώ στην τελευταία αίθουσα και σκέφτομαι το ποτάμι που σχηματίστηκε τότε απ΄ το φρικτό αίμα που αδίκως χύθηκε.

27-12-2007