Χωρίς πολλά λόγια το μουσείο είναι μια εξαιρετική δουλειά την οποία κάνατε για να θυμούνται οι παλιοί, όσο και αν τους πληγώνει, αλλά και να μαθαίνουν οι νέοι τις θηριωδίες των ναζί και τα καταστροφικά δεινά που προξένησαν στην πόλη των Καλαβρύτων και όχι μόνο. Ένα σημείο αναφοράς για τις θηριωδίες των ναζί και τα καταστροφικά αποτελέσματα της ιδεολογίας του φασισμού.

27 – 1 – 12 Δημήτρης – Αθηνά

«Αυτά τα γεγονότα δεν πρέπει να ξεχαστούν καθώς χαράζουμε ένα λαμπρότερο μέλλον μαζί. Ζήτω το Ελληνικό έθνος».

Stephen Harper Πρωθυπουργός Καναδά 29/5/2010

Η έκθεση σε κάνει να σκέφτεσαι με κάθε λεπτομέρεια το ολοκαύτωμα και όλους τους ανθρώπους που εκτελέστηκαν. Οι προσωπικές μαρτυρίες είναι ιδιαίτερα συγκινητικές. Αυτοί οι άνθρωποι θυσίασαν τη ζωή τους για να έχουμε εμείς τώρα την ελευθερία μας. Τους αξίζουν πολλά μουσεία, ως ένδειξη σεβασμού.

Λαδά Χρυσάνθη Μητροπούλου Βέλβα 5-4-2011

Ρίγος και καθήλωση στο αντίκρισμα των ματιών μας… Υπέροχα αλλά και θλιβερά όλα! Η εξέλιξη των γεγονότων ήταν απάνθρωπος! Οι εικόνες εκείνης της εποχής αβάσταχτες! Μπράβο για τι ¨ έργο¨ σας!!! Ευχαριστούμε!!!

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΑΙ ΠΕΓΚΥ ΖΑΚΥΝΘΟΣ 15 – 2 – 12

Επισκέφθηκα τον χώρο τούτο συγκινημένος και φεύγω συγκλονισμένος. Σ’ ένα τέτοιο χώρο, όπου μιλά η ιστορία και η ψυχή των ανθρώπων, τα πολλά λόγια περιττεύουν. Ένα μεγάλο μπράβο σε όσους έφτιαξαν και διευθύνουν αυτό το υπέροχο Μουσείο που αποτελεί μοναδική κιβωτό για τη συλλογική μνήμη των Ελλήνων.

Μάκης Εξαρχόπουλος, Δημοσιογράφος – Ερευνητής σε θέματα πολιτισμού, 20/7/2011

Γονατίζω ευλαβικά στον ιερό αυτό τόπο. Μικρό παιδί τότε έζησα τα γεγονότα σ΄ένα χωριό πολύ κοντά. ΔΕΝ ΞΕΧΑΣΑ!!

19-09-2007 Τριανταφυλλόπουλος Κων.

Τρομερή εμπειρία για μένα και τους φίλους μου από την Κίνα. Σκέφτηκαν αμέσως τις θηριωδίες της Ιαπωνίας και ταυτίστηκαν. Ειδικά η τελευταία αίθουσα ήταν γροθιά στο στομάχι.

Ηλιάνα, Αθήνα (25.3.2016)

Συνήθως τα αρχαία μουσεία στους μαθητές περνούν αδιάφορα. Ως μαθήτρια νιώθω αυτήν εδώ την εποχή πολύ κοντά στη δικιά μου. Νιώθω τους ανθρώπους αυτούς, τον φόβο τους, φοβάμαι και εγώ. Αυτά, είναι πιο ανθρώπινα, πιο συγκινητικά, πιο δικά μας.

Μάρω Ηλιοπούλου, 2ο Λύκειο Λάρισας, 4/4/2008