Σας αξίζουν θερμά συγχαρητήρια. Στην Ελλάδα που είναι κάθε μέτρο και θυσία Ελλήνων υπέρ της ελευθερίας τους. Αποτελεί φωτεινό παράδειγμα οργάνωσης της μνήμης με παρατιθέμενα τεκμήρια από αυτό το απίστευτο μαρτύριο των Καλαβρυτινών. Έχω συγκλονιστεί και σοκαριστεί. Θέλω να κλάψω και δεν μπορώ. Δεν βγαίνουν δάκρυα μόνο οργή

Με εκτίμηση Σοφία Δ. Βάνα Καθηγήτρια

Δεν έχω ζήσει, ποτέ, πιο ζωντανά την εμπειρία της αναπαράστασης και το χρονικό ενός πολεμικού εγκλήματος! Συγκλονιστικό στήσιμο βήμα-βήμα! Συγχαρητήρια! Ποτέ ξανά!

Δήμητρα Σμαρνάκη, Ευάγγελος Λαμπρόπουλος και ο μικρός Φίλιππος, 15/6/2008

Στη ζωή μας έχουμε επισκεφτεί αρκετά μουσεία, ποτέ όμως ένα τόσο «ζωντανό». Η ξενάγηση και το στήσιμο αυτού του μουσείου μας άγγιξε και μας προκάλεσε συναισθήματα, κάτι που δεν κατάφερε κανένα άλλο. Θα θέλαμε να σας ευχαριστήσουμε για την καταπληκτική ξενάγηση και την προθυμία σας να μας δεχτείτε εκτός ωραρίου.
Στον πόλεμο, όπως είπατε, υπάρχουν μόνο θύματα και η υποχρέωση των επόμενων γενεών είναι να μην διαγράφει και σκίζει σελίδες από το βιβλίο των αναμνήσεων…
Σας ευχαριστούμε!!

Εράσμειος Ελληνογερμανική Σχολή (Β΄ Λυκείου 2013-2014), 28/4/2014

Συγκλονιστικό! Μνήμες, πόνος, τιμή και ελπίδα σμίγουν ως θύμηση για το παρελθόν και προοπτική για το μέλλον. Εξαιρετικό μουσείο.

Ι. Ιωσήφ, Πρέσβης της Κύπρου στην Ελλάδα, 13/12/2009

Τιμή και δόξα στη μνήμη των μαρτύρων της ελευθερίας του λαού μας. Σ’ αυτό το οδοιπορικό της μνήμης φαίνεται ότι η Καλαβρυτινή γη και τα παιδιά της είχαν επιλεγεί από την ιστορία να προσφέρουν μεγάλο φόρο αίματος. Κλείνω ευλαβικά το γόνυ μου σ’ αυτό το μνημείο, που μαρτυρά στον κόσμο την βαρβαρότητα των Ναζί και τις συνέπειες του πολέμου. Η θυσία σας μας οδηγεί και μας εμπνέει.

Θανάσης Νταβλούρος, Βουλευτής Αχαΐας, 26/7/2013

Έχω μείνει άφωνος με το γεγονός ότι τότε τα αδέλφια μοιράζονταν ακόμα και τα πεταμένα ψίχουλα, ενώ τώρα τα αδέλφια τρώγονται μεταξύ τους.
Τιμή και δόξα στους νεκρούς.

Αναστάσιος Συμεών, 22/8/2007

Μια ηλιόλουστη μέρα λίγο πριν τα Χριστούγεννα, ήρθαμε και μόλις άνοιξε η πόρτα του Δημοτικού Σχολείου ξεδιπλώθηκε μια άλλη μέρα μέσα στην καταχνιά, στην ομίχλη, βυθισμένη και μισοσβησμένη στη θύμηση μας. Ταρακουνηθήκαμε, συγκλονιστήκαμε. Είμαστε τυχεροί γιατί βρήκαμε αυτή την πόρτα ανοιχτή…

Δημήτρης, Πέπη, Κωστής, 21/12/2008

Με ξενάγησε ο εγγονός μου – 5 χρονών παιδί είπε πως είναι Έλληνας και υπερήφανος βλέποντας τις εικόνες αυτές και δάκρυζε. Μακάρι να έχουν όλοι την ευαισθησία ενός παιδιού και την αγνότητα και την αγάπη για την πατρίδα του. Δεν θα χαθεί ποτέ η Ελλάδα μας.

6-01-2008 Θωμοπούλου Καίτη