Τι είναι αυτό που διακρίνει το θύμα από τον θύτη? Είναι σίγουρα αυτό το καθαρό βλέμμα που σε κοιτάει από την γκριζόμαυρη φωτογραφία. Ένα βλέμμα που κοιτάει αθώο και χαμογελαστό που ατενίζει γλυκά και χωρίς φόβο την αιωνιότητα.
Ο θύτης δεν κοιτά. Το βλέμμα του χάνεται κόκκινο σαν το άδικο αίμα που έχυσε.
Η μοίρα των τυράννων γράφεται «επί ασπαλάθων» μας λέει ο Σεφέρης μνημονεύοντας τον Αριστοτέλη.
Εκεί γράφεται το δικό τους τέλος.
Αυτό κάνει τη διαφορά.

(5.5.2016)

Δυνατός τόπος, δυνατοί άνθρωποι, τρομερή θηριωδία. Αυτό που έγινε στα Καλάβρυτα δείχνει ότι το μεγαλύτερο θηρίο στο κακό είναι ο άνθρωπος και το μεγαλύτερο θηρίο στην αντοχή πάλι ο άνθρωπος. Σ’ αυτό το μέρος δόθηκε πόνος σκληρός, αυτό που λένε να μην δοθεί τόσος πόνος όσος ο άνθρωπος μπορεί να αντέξει είναι φοβερό.

Ανώνυμος, 13/3/2010

«Όσο ψηλά και αν επετάς
όσο αετός και αν είσαι
σαν δεν κοιτάζεις χαμηλά
ποτέ ψηλά δεν είσαι.»
Σ’ αυτούς που ήταν υπερόπτες.
Σ’ αυτούς που πήραν το αίμα του τόπου μου.

Ανώνυμος από Ζωνιανά Ρεθύμνου, 27/5/2007

Δεν έχω ζήσει, ποτέ, πιο ζωντανά την εμπειρία της αναπαράστασης και το χρονικό ενός πολεμικού εγκλήματος! Συγκλονιστικό στήσιμο βήμα-βήμα! Συγχαρητήρια! Ποτέ ξανά!

Δήμητρα Σμαρνάκη, Ευάγγελος Λαμπρόπουλος και ο μικρός Φίλιππος, 15/6/2008

Η ζωή είναι ένα πείσμα και ο θάνατος ένας θυμός. Η μνήμη αντιστέκεται σε κάθε μορφή εξουσίας, είναι η ίδια μας η ύπαρξη.

Δημήτριος Παπαχρήστος, Συγγραφέας, 8/7/2007

Συγκλονιστικό το μνημείο και τραγικά τα συναισθήματα που μας γέμισε. Ο φασισμός, ο εγωισμός και η παντελής έλλειψη ανθρωπιάς και σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας μόνο πόνο και αδικία μπορούν να φέρουν. Ας είναι το μνημείο αυτό μια μνήμη που θα βάλει φραγμό στα κατώτερα αισθήματα και θα μας βοηθήσει να γίνουμε περισσότερο άνθρωποι.

Θεσσαλονίκη 23-12-2007 Μαριέτα – Πρόδρομος – Παύλος – Θεοδώρα

Υποβλητικό και άκρως ατμοσφαιρικό. Οι φωνές που ακούγονται συνεχώς να περιγράφουν τις αδιάψευστες συνέπειες, είναι μια συνεχή υπενθύμιση του κακού και άδικου που φέρνει ένας πόλεμος. Συγχαρητήρια για το μουσείο.

Χρήστος – Ζηνοβία 30- 4-2011

Λυπάμαι που είμαι αναγκασμένη να μεγαλώνω σε μια γενιά που δεν έχει σεβασμό προς την πατρίδα μας και για όλα αυτά που χρειάστηκε να συμβούν έτσι ώστε να είμαστε εδώ εμείς σήμερα…
Με μεγάλη σιγουριά τολμώ να πω ότι είναι το πιο «ζωντανό μουσείο» που μέχρι τώρα έχω επισκεφθεί.

Κωνσταντίνα Λιατάκη – Καϊάφα, 12/12/2012