Οργή, θυμός, πόνος, θλίψη, εκδίκηση… Δεν μπορώ με λόγια να περιγράψω τα συναισθήματα που ένοιωσα βλέποντας όλους αυτούς τους ανθρώπους να σκοτώνονται τόσο άδικα…τόσο απάνθρωπα…Συγχαρητήρια για το καταπληκτικό μουσείο που κατάφερε να μας ευαισθητοποιήσει όλους και να μας κάνει έστω και για μια στιγμή να σκεφτούμε πόσο μας πόνεσαν οι Γερμανοί και πόσο σκληρά και άδικα φέρθηκαν στους ανθρώπους που δεν έφταιγαν! Και πάλι συγχαρητήρια!!!

3-1-2007 Άννα Καπόλου, 14 χρονών

ΚΤΗΝΩΔΙΑ
Αυτό δεν είναι μουσείο… Είναι ένα δράμα χτισμένο πάνω στο θάνατο και κατοικημένο από τις δακρυσμένες ψυχές που τον έζησαν. Φεύγοντας αφήνουμε σεβασμό και συγκίνηση από βάθους καρδίας.
Ευχαριστούμε…

15-01-2008 Λεβεντάκου Γεωργία Σιάσιος Αλέξανδρος

Παππού, ήρθα στα Καλάβρυτα, στον τόπο που δεν θέλησες ποτέ να ξαναπάς μετά τον Γενάρη του ’44. Η εγγονή σου.

Αριάδνη Πολιτοπούλου, 30/11/2008

Ευχαριστώ τον Θεό που με βοήθησε να έρθω να προσκυνήσω τον τόπο όπου έπεσαν υπέρ πατρίδος όλοι αυτοί οι ήρωες.

Ανώνυμος, 13/4/2008

Τι είναι αυτό που διακρίνει το θύμα από τον θύτη? Είναι σίγουρα αυτό το καθαρό βλέμμα που σε κοιτάει από την γκριζόμαυρη φωτογραφία. Ένα βλέμμα που κοιτάει αθώο και χαμογελαστό που ατενίζει γλυκά και χωρίς φόβο την αιωνιότητα.
Ο θύτης δεν κοιτά. Το βλέμμα του χάνεται κόκκινο σαν το άδικο αίμα που έχυσε.
Η μοίρα των τυράννων γράφεται «επί ασπαλάθων» μας λέει ο Σεφέρης μνημονεύοντας τον Αριστοτέλη.
Εκεί γράφεται το δικό τους τέλος.
Αυτό κάνει τη διαφορά.

(5.5.2016)

Μείναμε εντυπωσιασμένοι από την επίσκεψη. Όταν μπήκα στην αίθουσα με τα ονόματα και τις φωτογραφίες των νεκρών, ανατρίχιασα κυριολεκτικά… Σε μια χώρα με τόσο μεγάλη ιστορία, κάθε τόπος θα έπρεπε να διαθέτει Μουσεία ανάλογα, που να τονώνουν την ιστορική μνήμη και να τη μεταλαμπαδεύσουν στις νεότερες γενιές, προβάλλοντας μηνύματα και διαχρονικές αξίες…

28 – 12 – 2012 Δημήτρης – Κατερίνα

Συγκλονιστικό Μουσείο! Αίσχος για την επωδό της «ανθρώπινης» κτηνωδίας. Υπερηφάνεια και ατελείωτος θαυμασμός γι’ αυτούς που κράτησαν την ελπίδα ζωντανή και που αψήφησαν τον θάνατο με την φλόγα της ελευθερίας στα μάτια τους…

Άννα και Νίκος, 26/3/2011

Ένα από τα πιο συγκινητικά και παράλληλα απλά μουσεία που έχω επισκεφθεί, καθώς είναι τοποθετημένο στο σημείο που συνέβη το μεγάλο κακό του 1943. Οι ζωντανές μαρτυρίες των ανθρώπων που βίωσαν με το δικό τους τρόπο αυτά τα τρομακτικά γεγονότα, πραγματικά σε κάνουν να ανατριχιάζεις, περιγράφοντας λεπτό – λεπτό αυτές τις στιγμές. Η τελευταία αίθουσα είναι πολύ συγκινητική, καθώς διαφαίνονται και αποκαλύπτονται τα ονόματα και τα πρόσωπα αυτών που χάθηκαν, ενώ παράλληλα η υπέροχη μουσική την ντύνει χαρακτηριστικά.

23.01.2012 Δήμου Εύη