It takes one second to destroy a life and a lifetime to rebuild it. The women of Kalavryta did exactly that. I know that because my grandmother, Ευθυμία Βάγια, is the rock that has kept our family strong and united.

Δημήτρης Σούδας, εγγονός Ευθυμίας και Γεωργίου Βάγια. Με την σύζυγό μου Ελισάβετ και την κόρη μου Γεωργία – Ευθυμία

Η ιστορία αυτού του τόπου είναι γραμμένη κάτω από κάθε πέτρα, μέσα σε κάθε σπίτι, γύρω από κάθε αυλή, κάτω από κάθε ακτίδα του ήλιου που βγαίνει καθημερινά… Η μνήμη και η γνώση είναι η μεγαλύτερη σφραγίδα για τη διατήρηση του έθνους μας! Είναι στο χέρι μας!

Αθηνά Κλάδη, 28/10/2007

Ένα από τα πιο συγκινητικά και παράλληλα απλά μουσεία που έχω επισκεφθεί, καθώς είναι τοποθετημένο στο σημείο που συνέβη το μεγάλο κακό του 1943. Οι ζωντανές μαρτυρίες των ανθρώπων που βίωσαν με το δικό τους τρόπο αυτά τα τρομακτικά γεγονότα, πραγματικά σε κάνουν να ανατριχιάζεις, περιγράφοντας λεπτό – λεπτό αυτές τις στιγμές. Η τελευταία αίθουσα είναι πολύ συγκινητική, καθώς διαφαίνονται και αποκαλύπτονται τα ονόματα και τα πρόσωπα αυτών που χάθηκαν, ενώ παράλληλα η υπέροχη μουσική την ντύνει χαρακτηριστικά.

23.01.2012 Δήμου Εύη

Είθε τα Καλάβρυτα να μην υποφέρουν ποτέ ξανά! Καταπληκτικός χώρος, μοναδικά οργανωμένος. Δεν έχουμε δει πιο όμορφο μουσείο νεότερης ιστορίας. Ο χώρος στον οποίο βρισκόμαστε είναι μοναδικά ιερός! Να μια φορά που η Ελλάδα τιμά σωστά τα παιδιά της!

Μαρία Αντωνοπούλου, Δημήτρης Ζαμπάτης, 11/2/2009

Από το Gymnasium Michelstadt επισκεφθήκαμε σήμερα το μουσείο. Εμείς είμαστε οι απόγονοι αυτών των Γερμανών εγκληματιών – ντρεπόμαστε πολύ. Θα κάνουμε όλες τις προσπάθειές μας να μη ξαναγίνει ποτέ κάτι τέτοιο.

26-06-2010 W. Bisshoff

«Όσο ψηλά και αν επετάς
όσο αετός και αν είσαι
σαν δεν κοιτάζεις χαμηλά
ποτέ ψηλά δεν είσαι.»
Σ’ αυτούς που ήταν υπερόπτες.
Σ’ αυτούς που πήραν το αίμα του τόπου μου.

Ανώνυμος από Ζωνιανά Ρεθύμνου, 27/5/2007

Όμορφος χώρος, σωστά τοποθετημένες οι εικόνες και η επεξήγηση τους. Επειδή όμως ξέρω γεγονότα που μου έχει εξιστορήσει ο παππούς μου, ο οποίος είχε ζήσει την Κατοχή και τον Πόλεμο του 1940 με τους Γερμανούς, αυτό που με έκανε να αισθανθώ άσχημα, ήταν που είδα το σύμβολο του Ναζισμού που κρεμόταν στον τοίχο του μουσείου, όπως και η σημαία τους με ζωντανά χρώματα μέσα στον υποτιθέμενο τάφο.
Δεν θα ήθελα να υπάρχει τίποτα από αυτούς στη χώρα μας, ούτε σύμβολα, ούτε άνθρωποι, ούτε η κουλτούρα τους.
Με εκτίμηση,

Ι. Σέργη, 19/4/2014

Τι είναι αυτό που διακρίνει το θύμα από τον θύτη? Είναι σίγουρα αυτό το καθαρό βλέμμα που σε κοιτάει από την γκριζόμαυρη φωτογραφία. Ένα βλέμμα που κοιτάει αθώο και χαμογελαστό που ατενίζει γλυκά και χωρίς φόβο την αιωνιότητα.
Ο θύτης δεν κοιτά. Το βλέμμα του χάνεται κόκκινο σαν το άδικο αίμα που έχυσε.
Η μοίρα των τυράννων γράφεται «επί ασπαλάθων» μας λέει ο Σεφέρης μνημονεύοντας τον Αριστοτέλη.
Εκεί γράφεται το δικό τους τέλος.
Αυτό κάνει τη διαφορά.

(5.5.2016)