Η συγκίνηση μεγάλη. Η οδύνη μεγάλη για αυτά που πέρασαν οι πατριώτες μας.
Συγχαρητήρια στους εμπνευστές του μουσείου, που μας θυμίζει τις τραγικές στιγμές.

Για τον σύλλογο ποντίων Ελευσίνας « Nέα Τραπεζουντα» Η πρόεδρος Σοφία Κοσμίδη (3.5.2016)

Με ξενάγησε ο εγγονός μου – 5 χρονών παιδί είπε πως είναι Έλληνας και υπερήφανος βλέποντας τις εικόνες αυτές και δάκρυζε. Μακάρι να έχουν όλοι την ευαισθησία ενός παιδιού και την αγνότητα και την αγάπη για την πατρίδα του. Δεν θα χαθεί ποτέ η Ελλάδα μας.

6-01-2008 Θωμοπούλου Καίτη

Το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων έχει περάσει στην ανεξίτηλη ιστορική μνήμη, στην οποία εγράφτηκε μια για πάντα. Η Ιστορική μνήμη θα διατηρηθεί, αυτό είναι άλλωστε το προνόμιο της ιστορίας: ότι δεν λησμονιέται. Η μνήμη όμως των ανθρώπων χρειάζεται υπενθύμιση και βοήθεια. Αυτήν την ανάγκη – τόσο σπουδαία και αναγκαία – έρχεται να καλύψει το Μουσείο του Ολοκαυτώματος, το οποίον θα θυμίζει στους επερχόμενους το μέγα αυτό γεγονός. Μέγα για των αριθμό των θυμάτων, μέγα για την ιστορία, μέγα για τα διδάγματα, μέγα για τα μελλοντικά. Εύχομαι στο μουσείο να εκπληρώσει με επιτυχία την μεγάλη αποστολή του.

09 Ιανουαρίου 2005 Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος τ. Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας

Ένα μικρό παιδί στην κλειστή πόρτα εξέφρασε την απορία: << Γιατί μαμά; >>. Αλήθεια γιατί; Σε όλων των επισκεπτών τα στόματα αυτό το γιατί θα υπάρχει πάντα. Αιωνία η μνήμη

18 – 8 – 2012 Γιάννης – Ελένη Κουτσιμάνη ( Θεσσαλονίκη )

Μένω άφωνη! Το μεγαλύτερο έγκλημα της ανθρωπότητας του 20ου αιώνα. Τιμή σε αυτούς που έπεσαν για να μπορούμε εμείς σήμερα να ζούμε ελεύθεροι. Αιωνία η μνήμη τους. Συγγνώμη για τον γραφικό χαρακτήρα, είμαι συγκλονισμένη.

ΠΕΡ., 13/12/2007

Οι μαρτυρίες και οι μνήμες οδηγός ειρήνης, αλληλεγγύης και συναδέλφωσης.

Κωνσταντίνος Παπλωματάς, Εκπρόσωπος του ΔΣ της ΔΟΕ σε οργανωμένη

Συγκλονιστικό. Μνήμες, πόνος, τιμή κι ελπίδα σμίγουν ως θύμηση για το παρελθόν και προοπτική για το μέλλον. Εξαιρετικό μουσείο.

13-12-2009 Ι. Ιωσήφ ΠΡΕΣΒΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

Με λένε Άλκηστη. Αδέλφια έχω, μια αδερφή μικρότερη. Ξέρω ότι, αν ζούσα τότε, 69 χρόνια πριν, θα ΄ χα χάσει τον μπαμπά μου. Το μουσείο με συγκίνησε πολύ, ευαισθητοποιήθηκα πάνω στο θέμα. Τι πέρασαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, όλες αυτές οι γυναίκες που έχασαν τους άνδρες τους και τους γιόκες τους, όλα αυτά τα παιδιά που έμειναν ορφανά από πατέρα… Ποτέ δεν θα το νιώσω πραγματικά, μπορώ μόνο να φαντάζομαι τον πόνο ετούτο, της απώλειας και του χαμού… Ας αναπαύονται στα ουράνια οι ψυχές όλων αυτών των αντρών που δεν έφταιγαν, αλλά πλήρωσαν…

24 – 11 – 12