Είμαι συγκλονισμένη. Αυτή τη στιγμή είμαι βουρκωμένη. Το μουσείο είναι υποβλητικό με τις φωτογραφίες και την ένδειξη ότι όλα αυτά τα ευτυχισμένα και γεμάτα όνειρα πρόσωπα εκτελέστηκαν στις 13 Δεκεμβρίου 1943, καθώς και με την πένθιμη μουσική της τελευταίας αίθουσας. Η αγριότητα των πολέμων είναι ασύλληπτη, γι ΄ αυτό ας εργαστούμε όλοι για την ειρήνη, αυτό μας διδάσκει αυτό το μουσείο.

Όμορφος χώρος, σωστά τοποθετημένες οι εικόνες και η επεξήγηση τους. Επειδή όμως ξέρω γεγονότα που μου έχει εξιστορήσει ο παππούς μου, ο οποίος είχε ζήσει την Κατοχή και τον Πόλεμο του 1940 με τους Γερμανούς, αυτό που με έκανε να αισθανθώ άσχημα, ήταν που είδα το σύμβολο του Ναζισμού που κρεμόταν στον τοίχο του μουσείου, όπως και η σημαία τους με ζωντανά χρώματα μέσα στον υποτιθέμενο τάφο.
Δεν θα ήθελα να υπάρχει τίποτα από αυτούς στη χώρα μας, ούτε σύμβολα, ούτε άνθρωποι, ούτε η κουλτούρα τους.
Με εκτίμηση,

Ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα μπω σε ένα μουσείο χαμογελώντας και θα βγω κλαίγοντας. Έχετε απεικονίσει την ιστορία σε εικόνες και βίντεο έτσι ώστε να την ζεις τώρα! Μπράβο, να συνεχίσετε έτσι!