Ένα από τα πιο συγκινητικά και παράλληλα απλά μουσεία που έχω επισκεφθεί, καθώς είναι τοποθετημένο στο σημείο που συνέβη το μεγάλο κακό του 1943. Οι ζωντανές μαρτυρίες των ανθρώπων που βίωσαν με το δικό τους τρόπο αυτά τα τρομακτικά γεγονότα, πραγματικά σε κάνουν να ανατριχιάζεις, περιγράφοντας λεπτό – λεπτό αυτές τις στιγμές. Η τελευταία αίθουσα είναι πολύ συγκινητική, καθώς διαφαίνονται και αποκαλύπτονται τα ονόματα και τα πρόσωπα αυτών που χάθηκαν, ενώ παράλληλα η υπέροχη μουσική την ντύνει χαρακτηριστικά.

23.01.2012 Δήμου Εύη

Θεωρώ ότι η θέση του αγάλματος της γυναίκας με τα παιδιά που προσπαθεί να σύρει το σώμα του συζύγου της είναι σε εντελώς λάθος θέση. Έχω επισκεφθεί τα Καλάβρυτα πάρα πολλές φορές (πρώτη φορά το μουσείο) αλλά πρώτη φορά βλέπω ένα εκπληκτικό γλυπτό που δυστυχώς βρίσκεται στη χειρότερη θέση. Ο φυσικός χώρος του γλυπτού είναι κάπου αλλού, όχι εκεί που το τοποθετήσατε. Ίσως στον χώρο εκτέλεσης, ίσως στην πλατεία του χωριού.

Κ. Φωτεινάτος, 29/11/2014

Το μουσείο αυτό δείγμα και ανάμνηση της ιστορίας μας, αποτυπώνει στο μυαλό του Έλληνα εικόνες από ένα χθες για το μέλλον της Ελλάδας, για το σήμερα, που τόσο αίμα και τόσοι αγώνες για ελευθερία και ανεξαρτησία πνίγηκαν και ξεχάστηκαν μέσα στο πνεύμα της παγκοσμιοποίησης, της ενωμένης Ευρώπης, των ενωμένων λαών… Η ειρήνη είναι προάσπιση και όνειρο του κάθε ανθρώπου. Όπως και όλη αυτή η ιστορία μας, η ελληνική ιστορία, η τιμή σ’ αυτούς τους ήρωες δεν πρέπει ποτέ να ισοπεδωθεί. Ας υπάρχουν πάντα τέτοιες μνήμες, έξω και μέσα σε μουσεία.

Βαρβάρα Μυλωνά, 27/12/2007

Επίσκεψη στον παππού μου

26.3.2016 Γιώργος Αναγνωστόπουλος ετών 7

Συγκλονιστικό. Μνήμες, πόνος, τιμή κι ελπίδα σμίγουν ως θύμηση για το παρελθόν και προοπτική για το μέλλον. Εξαιρετικό μουσείο.

13-12-2009 Ι. Ιωσήφ ΠΡΕΣΒΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

Τρομερή εμπειρία για μένα και τους φίλους μου από την Κίνα. Σκέφτηκαν αμέσως τις θηριωδίες της Ιαπωνίας και ταυτίστηκαν. Ειδικά η τελευταία αίθουσα ήταν γροθιά στο στομάχι.

Ηλιάνα, Αθήνα (25.3.2016)

Συνήθως τα αρχαία μουσεία στους μαθητές περνούν αδιάφορα. Ως μαθήτρια νιώθω αυτήν εδώ την εποχή πολύ κοντά στη δικιά μου. Νιώθω τους ανθρώπους αυτούς, τον φόβο τους, φοβάμαι και εγώ. Αυτά, είναι πιο ανθρώπινα, πιο συγκινητικά, πιο δικά μας.

Μάρω Ηλιοπούλου, 2ο Λύκειο Λάρισας, 4/4/2008

Ρίγος και καθήλωση στο αντίκρισμα των ματιών μας… Υπέροχα αλλά και θλιβερά όλα! Η εξέλιξη των γεγονότων ήταν απάνθρωπος! Οι εικόνες εκείνης της εποχής αβάσταχτες! Μπράβο για τι ¨ έργο¨ σας!!! Ευχαριστούμε!!!

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΑΙ ΠΕΓΚΥ ΖΑΚΥΝΘΟΣ 15 – 2 – 12