Με λένε Άλκηστη. Αδέλφια έχω, μια αδερφή μικρότερη. Ξέρω ότι, αν ζούσα τότε, 69 χρόνια πριν, θα ΄ χα χάσει τον μπαμπά μου. Το μουσείο με συγκίνησε πολύ, ευαισθητοποιήθηκα πάνω στο θέμα. Τι πέρασαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, όλες αυτές οι γυναίκες που έχασαν τους άνδρες τους και τους γιόκες τους, όλα αυτά τα παιδιά που έμειναν ορφανά από πατέρα… Ποτέ δεν θα το νιώσω πραγματικά, μπορώ μόνο να φαντάζομαι τον πόνο ετούτο, της απώλειας και του χαμού… Ας αναπαύονται στα ουράνια οι ψυχές όλων αυτών των αντρών που δεν έφταιγαν, αλλά πλήρωσαν…

24 – 11 – 12

Μείναμε εντυπωσιασμένοι από την επίσκεψη. Όταν μπήκα στην αίθουσα με τα ονόματα και τις φωτογραφίες των νεκρών, ανατρίχιασα κυριολεκτικά… Σε μια χώρα με τόσο μεγάλη ιστορία, κάθε τόπος θα έπρεπε να διαθέτει Μουσεία ανάλογα, που να τονώνουν την ιστορική μνήμη και να τη μεταλαμπαδεύσουν στις νεότερες γενιές, προβάλλοντας μηνύματα και διαχρονικές αξίες…

28 – 12 – 2012 Δημήτρης – Κατερίνα

Εκπληκτική δουλειά. Εφάμιλλη των αντίστοιχων ευρωπαϊκών! Διατηρείστε το και συνεχίστε. Επιτέλους, κάτι φαίνεται να λειτουργεί σ’ αυτόν τον έρημο τον τόπο.

Ε. Μαρουλάκης, εκπαιδευτικός, Πειραματικό Γυμνάσιο Ιωνιδείου Σχολής Πειραιά, 24/1/2010

Συγκλονιστικό! Αυτά είναι τα πραγματικά μαθήματα ιστορίας για τις νέες γενιές που ακολουθούν. Μπράβο στους δημιουργούς.

23-05-2007 Β.Κυριαζή Εκπαιδευτικός.

Ευχαριστώ τον Θεό που με βοήθησε να έρθω να προσκυνήσω τον τόπο όπου έπεσαν υπέρ πατρίδος όλοι αυτοί οι ήρωες.

Ανώνυμος, 13/4/2008

Συγχαρητήρια για το εξαιρετικό στήσιμο του μουσείου. Πραγματικά η περιδιάβαση στη έκθεση αποτελεί μια συγκλονιστική εμπειρία. Η μουσειολογική προσέγγιση του θέματος ιδιαίτερα επιτυχημένη. Όσο υποψιασμένος και αν είναι ο εν δυνάμει επισκέπτης, παρασύρεται αβίαστα στην δίνη των γεγονότων εκείνων των χρόνων και γίνεται ένας από αυτούς που έμειναν πίσω και κοιτούν αυτούς που χάθηκαν. Και πάλι συγχαρητήρια. Αξίζει να γνωστοποιηθεί το μουσείο, όχι μόνο στον Ελλαδικό χώρο, αλλά και στο εξωτερικό για πολλούς λόγους….

Θάλεια – Μαρία Αλεξάκη Μουσειολόγος, Θεσσαλονίκη 8-9-2011

Με λένε Θωμαΐς και είμαι 12 ετών, ήρθα να δω αυτό το μουσείο εντελώς τυχαία…Ήταν συγκλονιστικό, στέκομαι εδώ στην τελευταία αίθουσα και σκέφτομαι το ποτάμι που σχηματίστηκε τότε απ΄ το φρικτό αίμα που αδίκως χύθηκε.

27-12-2007

Όχι πια ρατσισμός, όχι πια bullying, όχι πια πείνα και όχι πια ΠΟΛΕΜΟΣ

(1.4.2016)