Κακόπετρος 1941-1944

ΚΑΚΟΠΕΤΡΟΣ 1941-1944
Ζωντανές Μνήμες από την εκατόμβη του

Θέση –Ονομασία
Ο Κακόπετρος είναι ένα όμορφο καταπράσινο χωριό της Ανατολικής Κισσάμου στα σύνορα με το Σέλινο, με εννιά μικρούς και απομακρυσμένους οικισμούς.
Για την ονομασία του χωριού δύο εκδοχές υπάρχουν. Η μία αναφέρεται στο κακοτράχαλο του εδάφους και η άλλη, που είναι η επικρατέστερη, στον κακό Πέτρο όπως τον ήθελαν οι Τούρκοι, που έζησαν στο χωριό γύρω στα 1680. Είχε το σπίτι του στην κεντρική πλατεία δίπλα στη βρύση και ήταν ο φόβος και ο τρόμος των Τούρκων της Καντάνου, που έπρεπε υποχρεωτικά να περάσουν απ΄ εκεί πηγαίνοντας για τα Χανιά ή για να γυρίσουν στο Σέλινο.
Στα χρόνια της Ενετοκρατίας διάφορα ιστορικά κείμενα αναφέρουν το χωριό με το όνομα Ποταμιά.
Από το κείμενο του Αλέκου Μιχ. Θεοδωρογλάκη,
Περιοδικό «Ελλωτία» Δήμου Χανίων, Χανιά 1994

Ο Κακόπετρος στους εθνικούς αγώνες

Ο Κακόπετρος δεν έλειψε από κανέναν απελευθερωτικό αγώνα του Έθνους και ο φόρος αίματος, που έχει πληρώσει είναι τεράστιος σε σύγκριση με τον πληθυσμό του.

Στη μάχη του Δρομονέρου, το 1896, συμβάλλει αποφασιστικά στη νίκη των Χριστιανών κατά των Τούρκων με ομάδα του Δεσποτομανώλη που τραυματίστηκε θανάσιμα.

Στο Μακεδονικό Αγώνα παίρνουν ενεργό μέρος τέσσερις Κακοπετριανοί, όπως και στους Βαλκανικούς πολέμους. Στη Μάχη της Γευγελής έπεσε ο Γεώργιος Σολανάκης.

Στη Μικρασιατική εκστρατεία ο Κακόπετρος συμμετέχει με δώδεκα πολεμιστές, για να σφραγίσει κι εδώ τη συμβολή του με το θάνατο του Ιωάννη Γιακουμάκη.

Και φτάνομε στο 1941, την κατάληψη της Κρήτης από τους Γερμανούς και την Αντίσταση.

Η περίοδος αυτή θα μας απασχολήσει λεπτομερέστερα, γιατί και μαρτυρίες πολλές γι΄ αυτήν έχομε.

Από το κείμενο του Αλέκου Μιχ. Θεοδωρογλάκη, Περιοδικό «Ελλωτία» Δήμου Χανίων, Χανιά 1994

Κατοχή και Αντίσταση στην Κρήτη-Η Μάχη στις Βουκολιές

Όταν ακόμη η μάχη του Γαλατά συνεχιζόταν, οι Γερμανοί πληροφορούνται με τηλεγράφημα, του οποίου και σήμερα κανείς δε γνωρίζει την προέλευση, πως Αγγλικά στρατεύματα αποβιβάστηκαν στην Παλαιοχώρα και κατευθύνονται προς τα βόρεια.

Για την αντιμετώπιση αυτής της δύναμης επίλεκτες Γερμανικές μονάδες με επικεφαλής τον Ταγματάρχη Σέττε κατευθύνονται προς Παλαιοχώρα, που όμως ολιγομελείς αντάρτικες ομάδες και ελεύθεροι σκοπευτές φρενάρουν την ορμή τους.

Πριν τις Βουκολιές γίνεται μάχη, που σκοτώνεται ο λοχίας Λαζόπουλος. Σ΄ αυτή τη μάχη πήρε μέρος και ο Νικόλαος Μαρκετάκης από τον Κακόπετρο, που, ενώ ήρθε με τη μονόκανη λαζαρίνα του, έφυγε μ΄ ένα ολοκαίνουριο γερμανικό τουφέκι, εξουδετερώνοντας τον ιδιοκτήτη του.

Από το κείμενο του Αλέκου Μιχ. Θεοδωρογλάκη, Περιοδικό «Ελλωτία» Δήμου Χανίων, Χανιά 1994

Κακόπετρος, 23 Μαΐου 1941 - Στον Κακόπετρο οι Γερμανοί δέχονται δεύτερο χτύπημα.

Είναι 23 Μαΐου 1941. Από τα γύρω υψώματα, που δεσπόζουν στο χωριό, χτυπιούνται ανελέητα, γιατί όσοι άντρες έχουν τουφέκια έχουν πιάσει τις κορφές, ενισχύοντας τις αντάρτικες ομάδες που περίμεναν τον εχθρό και όσοι είναι άοπλοι είναι κρυμμένοι σε κρύπτες που ο τόπος έχει άφθονες.

Και οι δαίμονες μη βρίσκοντας άντρες στο χωριό να ξεσπάσουν τη θηριωδία τους, ξεσπούν στις γυναίκες. Τρομαγμένες και πανικόβλητες βρίσκουν στο σπίτι τους την 70χρονη Αγγελική Λουφαρδάκη, την κόρη της Ελευθερία 37 χρόνων με το δίχρονο αγοράκι της, την άλλη κόρη της Ιωάννα 23 χρονών, την Αγγελική Κουριδάκη 90 χρονών, πεθερά της Ελευθερίας, και τις γειτόνισσες Κατίνα Ποντικάκη 45 χρονών και Κυριακή Μαλανδράκη 50 χρονών.

Και οι επτά γαζώνονται με ριπή πολυβόλου. Πέφτουν αιμόφυρτες οι πέντε και το μικρό αγόρι και ξεψυχούν σε λίγα λεπτά και μόνο η Μαλανδράκη τραυματισμένη σύρθηκε στο υπόγειο, που όμως της έμελλε να ζήσει ένα άλλο δράμα αργότερα το οποίο στη συνέχεια θα περιγράψουμε.

Αυτή είναι η πρώτη σπονδή αίματος του Κακόπετρου, που μακάρι να ήταν και η τελευταία.

΄Όταν πια εκόπασε η Μάχη της Κρήτης, η παραδοξότερη μάχη της Ιστορίας, όπως όλοι την ξέρουν, οι τύμβοι των λειψάνων της Κρήτης καταυγάσανε το θολωμένο ορίζοντα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Η Κρήτη, γι΄ άλλη μια φορά, έγινε το νησί του Μαρτυρίου. Ο Τύραννος νόμισε πως κατακτώντας το νησί, ξόφλησε τους λογαριασμούς του με τους Κρητικούς.

Δεν ελογάριασε όμως ο σφαγέας της Ευρώπης πως στα άγια τούτα χώματα υπάρχει άσβηστη η φλόγα της λευτεριάς που, αν και δε λαυρίζει ως τα ουράνια, ωστόσο καίει κρυμμένη στη χόβολή της.

Το αίμα των Κρητικών συνεχίζει να βράζει μέσα στις καρδιές τους. Οι ξένοι φίλοι μας νιώθουν το χόχλο και παίρνουν ζεστασιά κι΄ αυτοί από τη δική μας.

Γη και νερό ο Κρητικός δεν έδωσε ποτέ. Περνά στην αντίσταση με τα πενιχρά μέσα που διαθέτει και φέρνει τα πάνω κάτω στον κατακτητή.

Η Κρητική μαγκούρα γίνεται ρόπαλο Ηρακλή που σακατεύει και θρυψαλιάζει τα κόκαλα του Εχθρού.

Πληρώνει βέβαια ακριβά την αποκοτιά του με εκτελέσεις, εμπρησμούς, φυλακίσεις κι εξορίες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, μα, το θαύμα γίνεται ξανά στη δοξασμένη τούτη γη κι η λευτεριά, τανύζοντας τα φτερά της τα αιθέρια, κορμοζυγιάζεται και ψάχνει να βρει το θρόνο της στην κορυφή της Μαδάρας.

Από το κείμενο του Αλέκου Μιχ. Θεοδωρογλάκη, Περιοδικό «Ελλωτία» Δήμου Χανίων, Χανιά 1994

Κακόπετρος 1943

Μέσα σ΄ αυτό το κλίμα της εκδίκησης και της καταστροφής, στα 1943 ο Κακόπετρος πληρώνει πάλι με αίμα στο βωμό της θυσίας. Ένας μεθυσμένος Γερμανός στρατιώτης καταδιώκει πλανόδιο μικροπωλητή με τον οποίο είχε μια μικροπαρεξήγηση. Στο δρόμο του συναντά το Γιώργη Θεοδωράκη και την Κατίνα Θεοδωράκη, τους πυροβολεί και τους σκοτώνει χωρίς καμιά αιτία.

Από το κείμενο του Αλέκου Μιχ. Θεοδωρογλάκη, Περιοδικό «Ελλωτία» Δήμου Χανίων, Χανιά 1994