Αργίνια, 10 Ιουνίου 1944

ΑΡΓΙΝΙΑ,«ΑΕΤΟΦΩΛΙΑ ΕΑΜΙΚΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ»
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΑΡΤYΡΙΑ ΕΝΟΣ ΕΛΑΣΙΤΗ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΜΠΡΗΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΑΡΓΙΝΙΩΝ, ΙΟ ΙΟΥΝΙΟΥ 1944
«ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ», Δρος Ιστορικού Σπύρου Δημ. Λουκάτου, 3°ς Τόμος
... Όλο το μίσος των Γερμανών και των Ποκιτών στρέφεται, προς το χωριό μου Άργίνια, γιατί από εκεί ξεκίνησαν όλες οι ομάδες του ΕΛΑΣ και κτυπήσανε τα πάρα κάτω χωριά. Ακόμα ότι είχε λάβει μέρος στην ενέργεια αυτή ή ομάδα 'Αργινίων και μάλιστα ρόλο καθοδηγητικό οδηγητικό και πρωτοπόρο και ότι το χωριό μας εφέρετο πλέον σαν κέντρο τής αντίστασης, όχι μόνο για την περιοχή Ελειού, αλλά και για όλο το νησί.
Την Παρασκευή, 9 Ιουνίου 1944, στο χωριό υπήρχε μια νεκρική σιγή, μία σιγή νεκροταφείου. "Όλοι μας περιμέναμε τώρα την εκδίκηση των Ποκιτών και την τιμωρία των Γερμανών. Οι κάτοικοι απόκρυβαν ο,τι πράγματα μπορούσανε και το βράδυ τής ημέρας αυτής το χωριό ήτανε έρημο. Κάτι πού το θυμάμαι, αυτήν την εικόνα της ερημιάς, και έχει μείνει στη μνήμη μου ανεξίτηλη και χειρότερη από ο,τι επακολούθησε σε λίγες ώρες αργότερα.
Την Παρασκευή το βράδυ 9 Ιουνίου δεν υπήρχε τίποτε έμψυχο μέσα στο χωριό. "Άνθρωποι, ζώα, σκυλιά, γάτες και κότες όλα έφυγαν ή τα πήρανε μαζί τους οι κάτοικοι στα γύρω βουνά. Είδα με τα μάτια μου γριά γυναίκα τρυπωμένη σε ένα βράχο και να έχει την ποδιά της γεμάτη εικονίσματα. Ναί!!! Εικονίσματα, αυτά μπόρεσε και αυτά πήρε η καημένη. Μου είπε ότι τα έχει μαζί της για την προστασία της Παναγίας και ότι ήτανε οικογενειακά της κειμήλια και δεν ήθελε να τα χάσει. Δεν υπήρχε τρύπα ή σπήλαιο ένα γύρω ατούς βράχους, πού περιβάλανε το χωριό μας και να μην εύρισκες κρυμμένα πράγματα. Ρούχα και σκεύη και άλλα χρήσιμα πράγματα, πού οι πιο πολλοί μας ούτε γνωρίζανε τίνος είναι και ποιος τα έχει κρύψει.
Το βράδυ τής Παρασκευής την καταστροφή του χωριού την είχαμε βέβαιη. Δεν γνωρίζαμε όμως την ώρα, αλλά και ή ώρα δεν άργησε να έρθει. Έτσι στις 2 ή ώρα τη νύχτα, να ξημερώνει Σάββατο 10 Ιουνίου 1944, το χωριό μας το χτύπησαν οι βάρβαροι ενισχυμένοι με γραικύλους ονομαζόμενους «Έλληνες». Ένας λόχος γερμανικού στρατού μαζί με Ποκίτες, οι όποιοι είχανε ντυθεί και αυτοί με γερμανικές στολές, κατέστρεψαν το προπύργιο τής Εθνικής Αντίστασης στο νησί της Κεφαλονιάς μας, τα μικρά Αργίνια. Γίνεται γενική λεηλασία. Σπάσανε και ανοίξανε όλα τα σπίτια. Μετά από το γενικό πλιάτσικο, ο, τι δεν μπορούσανε να πάρουνε μαζί τους το κατέστρε¬φαν. Τα κρασιά και τα λάδια τα έχυσαν σπάζοντας βαρέλια και πιθάρια. "Έπιπλα και σκεύη τα κατέστρεψαν με τους κασμάδες. Έχω ακόμα και σήμερα στο σπίτι μου στο χωριό έπιπλα κατεστραμμένα με κασμάδες από νύχτα αυτή τα οποία ούτε φτιάχνω, ούτε καταστρέφω, τα έχω για να θυμίζουνε πάντα τη γερμανική θηριωδία. "Όταν τέλειωσαν το πλιάτσικο άρχισαν τους εμπρησμούς. Από τα 35 σπίτια, πού είχε το χωριό, κόψανε τα 25. Τα μικρά Άργίνια στις φλόγες!!!
Ο καπνός από τα καιόμενα σπίτια του χωριού μας σκέπασε όλη τη γύρω περιοχή και τό χωριό μας έγινε ένα θυσιαστήριο στον μεγάλο βωμό τής Εθνικής Ιδέας. Εμείς οι Άργινιώτες όταν ξεκινήσαμε για τον μεγάλο και ιερό σκοπό, δηλαδή να αντισταθούμε με κάθε μέσο και με κάθε τρόπο στον ξένο επιδρομέα, όλα τα είχαμε προβλέψει και όλα τα υπολογίζαμε, αλλά είναι άλλο πράγμα να τό σκέφτεσαι ή να τό φαντάζεσαι και είναι κάτι άλλο να το βλέπεις εμπρός σου πραγματικότητα. Να βλέπεις τό σπιτάκι σου που μέσα εκεί γεννήθηκες και μεγάλωσες και εσύ και ο πατέρας σου και ο πάππους σου, να το βλέπεις μία πύρινη μάζα. Ίσως ο πάππους μας να τό είχε φτιάξει και αυτός αυτό τό σπιτάκι μετά από άλλον εμπρησμό, ίσως από Εγγλέζους και μέσα στον ίδιο αιώνα αυτά τα σπιτάκια τα έκαψαν οι Γερμανοί αυτό τό βράδυ. Αυτή είναι ή τύχη και ή μοίρα αυτού του τόπου. Πάντα να θυσιάζεται, πάντα να καίγεται, αλλά πάντα να φυτρώνει και να επιβιώνει και να διαιωνίζεται σαν λαός και σαν Έθνος μέσα από τις φλόγες.
Άλλα ας έρθουμε ξανά στην ιστόρηση των γεγονότων, όπως έγιναν αύτη την ήμερα. Όλοι οι κάτοικοι του χωριού, σαν κοράκια και σαν αλεπούδες έμειναν όλη την ήμερα στις 10 Ιουνίου τρυπωμένοι μέσα στα βράχια και στις τρύπες της γης. Χωρίς φαγητό, χωρίς νερό, μέσα στο λιοπύρι του Ιουνίου.
Εγώ αυτό τό βράδυ δεν είχα παρέα. Δεν ξέρω γιατί, ήθελα να είμαι μόνος μου. Ήθελα να είμαι μόνος μου, να σκέφτομαι και να ζω τις ώρες αυτές χωρίς διακοπή από ανθρώπους στις σκέψεις πού είχα. Έκαθόμουνα μέσα σε έναν βράχο στην θέση Τραυλού Αρμάκια, ακριβώς από πάνω από κάτι καλύβια τσοπάνηδων από τό χωριό Καπανδρίτι. Ακριβώς από κάτω από αυτόν τον βράχο υπήρχε ένα μονοπάτι, πού από τό μονοπάτι αυτό περάσανε Γερμανοί με Ποκίτες, πού πήγαιναν να κάψουνε σπίτια στο χωριό Καπανδρίτι. Εμπρός προχωρούσανε «οι Έλληνες» με τα ζώα φορτωμένα τα σύνεργα των Γερμανών και οι Γερμανοί ακολουθούσανε ένας - ένας. Άκουγα ακόμα και τις συζητήσεις, πού έκαναν «οι Έλληνες» καθώς και τα μικρά τους ονόματα. Ονόματα και φωνές γνωστές. Δεν θέλω να τους αναφέρω εδώ, τους μισώ και τους περιφρονώ. Λίγο πάρα κάτω από εκεί πού καθόμουνα εγώ, στη Ράχη στις Πέτρες, οι Γερμανοί άφησαν ένα φυλάκιο από 5-6 άνδρες. Από τα Άργίνια προς τό Καπανδρίτι είχανε απλώσει στον δρόμο τους ένα καλώδιο τηλεφώνου. Κάποιοι χωριανοί μου, όμως εκατόρθωσαν και τους τό έκοψαν. Όχι απλώς τό έκοψαν, αλλά επήρανε και αρκετά μέτρα από αυτό. Άλλα οι Γερμανοί στη θέση Δέκα είχανε αφήσει ένα φυλάκιο από 3-4 άνδρες κρυμμένους μέσα στα δένδρα. Οι γερμανοί τους είδανε πού εμάζευαν το καλώδιο και τους πυροβόλησαν, αλλά από μακριά και έτσι αυτοί τρέξανε μέσα στο ρέμα και εξαφανίστηκαν.
Το φυλάκιο των Γερμανών στη Ράχη στις Πέτρες ήτανε πολύ κοντά μου και σχεδόν απέναντι μου. Για έμενα θα ήτανε πολύ δύσκολο τόσο να καθίσω την ήμερα εκεί σε αυτό τό σημείο και ακόμα περισσότερο να κινηθώ. Γι’ αυτό, πριν ακόμα ξημερώσει, έφυγα από εκεί και πήγα 500 μέτρα πάρα πάνω, στη θέση Πλαγιά. Εκεί εκάθησα όλη την ήμερα σε έναν θάμνο μέχρι πού νύχτωσε.
Η εφεδροελασίτικη ομάδα Αργινίων είχε εντολή να μη κτυπήσει αυτό τό βράδυ τους Γερμανοπολίτες, αλλά από την Παρασκευή το πρωί εκινήθηκε ενεργά και δραστήρια για την βοήθεια των κατοίκων, προς απόκρυψη των προϊόντων και των ζώων από τις άρπαγες πού περιμέναμε και υποδείχναμε στους κατοίκους μέρη ασφαλή για την προστασία των ιδίων και των οικογενειών τους από τους εχθρούς.
Τό βράδυ αυτό στις 10 προς 11 Ιουνίου συγκεντρωθήκαμε όλοι οι χωριανοί, οργανωμένοι και μη, στην θέση Καθαρά, επάνω στον Αίνο. Εκεί σφάξαμε 1 ή 2 ζώα δικά μας και τα ψήσαμε και έφαγαν όσοι ήθελαν από κανένα κομμάτι. Πολλοί δεν φάγανε τίποτε. Σκέψεις πολλές και διάφορες. Αυτό όμως, που παρατηρώ, παρ' όλη την τραγικότητα της στιγμής και στις μαύρες ώρες πού περνούσαμε, το ηθικό των κατοίκων ήτανε καλό. Δεν υπήρχε ενθουσιασμός, αλλά όμως δεν υπήρχε και απογοήτευση ή δειλία. Όλοι μας τις ώρες αυτές πιστεύαμε, νέοι και γέροι, άνδρες και γυναίκες, ότι εμείς καλά επράξαμε και ο δρόμος πού πήραμε ενάντια στον εχθρό ήτανε ο σωστός, ο εθνικός. Ο αγώνας σκληρός και άνισος, αλλά είχαμε τη συνείδηση μας ήσυχη ότι πράττομε σωστά, εθνικά. Εμείς τη δουλειά μας και ο εχθρός τη δίκη του δουλειά. Δύο κόσμοι αντίθετοι, πού είχανε συγκρουστεί, αλλά εμείς είχαμε το δίκιο μαζί μας, γιατί αγωνιζόμαστε για την τιμή μας, για την ελευθερία μας.

Το Δημοτικό Διαμέρισμα Αργινίων του Δήμου Ελειού-Πρόννων έχει χαρακτηριστεί Μαρτυρικό Χωριό με το υπ.αριθ. 399 Π.Δ. Φ.Ε.Κ- Τεύχος Α-277/16-12-1998.
Πηγή:www.elios-pronnoi.gr