Γιάννης Κομιανός (Ξενιτεμένος στη Γερμανία, ο οποίος γνώρισε και πολλούς ειρηνικούς Γερμανούς), 4/9/2008
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο αγαθό από την ειρήνη. Κάθε στρατιώτης ο οποίος πατάει την σκανδάλη, γίνετε αυτόματα και δολοφόνος.
Χ. Α, Ζήσιμος, Λαμία, 18/8/2008
Αν και συνταξιοδοτήθηκα ως εκπαιδευτικός, δεν γνώριζα όλα αυτά που το Μουσείο Καλαβρύτων διδάσκει στις επερχόμενες γενιές. Μπράβο και θερμά συγχαρητήρια στους οργανωτές του θαυμάσιου αυτού Μουσείου.
Χρήστος, Κασσιανή, Θεοδώρα, Αντώνης, 13/8/2008
«Τον ανδρειωμένο μην τον κλαις μήδε κι αν αστοχήσει κι αν αστοχήσει μια και δυο πάλι ανδρειωμένος είναι». Κρητικό Ριζίτικο
Κατερίνα Σαββαΐδου, 19/7/2008
Χρέος μας είναι να ζούμε με αξιοπρέπεια ώστε η θυσία των προγόνων μας να παίρνει καθημερινά νόημα και αξία.
Δήμητρα Σμαρνάκη, Ευάγγελος Λαμπρόπουλος και ο μικρός Φίλιππος, 15/6/2008
Δεν έχω ζήσει, ποτέ, πιο ζωντανά την εμπειρία της αναπαράστασης και το χρονικό ενός πολεμικού εγκλήματος! Συγκλονιστικό στήσιμο βήμα-βήμα! Συγχαρητήρια! Ποτέ ξανά!
Αναστασία, Γιολάντα, Αλέκος, Αντώνης, Νικόλαος, Έλενα, Μαρίζα, Θανάσης, 11/5/2008.
Η μνήμη είναι ζωή. Η λήθη είναι θάνατος. Μπράβο στην αναβίωση αυτής της μνήμης.
Αθηνά Καραλίδου, 29/4/2008
Τι φρίκη! Τι δυστυχία! Γιατί; Προς όφελος ποιών τελικά; Ειρήνη… Ειρήνη! Ποτέ πιά πόλεμος! Οι συνέπειες του πολέμου είναι οδυνηρές. Εκτός όμως από τον πόλεμο με όπλα και υλικές απώλειες καθώς και ανθρωπίνων ζωών, υπάρχει και ένας ακόμη. Αυτός που γίνεται εδώ και χρόνια στη συνείδηση των νέων γενεών. Αυτός
Ανώνυμος, 13/4/2008
Ευχαριστώ τον Θεό που με βοήθησε να έρθω να προσκυνήσω τον τόπο όπου έπεσαν υπέρ πατρίδος όλοι αυτοί οι ήρωες.
Ανώνυμος, 5/1/2008
΄΄Λίγο Πριν΄΄ Λίγο πριν οι στρατιώτες μου έβαλαν στο στόμα ένα τσιγάρο· το έκανα όλο. Μα άφησα μια τζούρα· να καλοπιάσω τον Θεό. Και έφυγε, μαζί με τον καπνό.
Χριστίνα από Χανιά, 5/1/2008
Καταπληκτική δουλειά! Υπέροχο ύφος, συγκινητικό και διακριτικά διδακτικό. Μοναδικό στήσιμο! Συγχαρητήρια σε όλους σας.
Αριάδνη Πολιτοπούλου, 30/11/2008
Παππού, ήρθα στα Καλάβρυτα, στον τόπο που δεν θέλησες ποτέ να ξαναπάς μετά τον Γενάρη του ’44. Η εγγονή σου.
Μάρω Ηλιοπούλου, 2ο Λύκειο Λάρισας, 4/4/2008
Συνήθως τα αρχαία μουσεία στους μαθητές περνούν αδιάφορα. Ως μαθήτρια νιώθω αυτήν εδώ την εποχή πολύ κοντά στη δικιά μου. Νιώθω τους ανθρώπους αυτούς, τον φόβο τους, φοβάμαι και εγώ. Αυτά, είναι πιο ανθρώπινα, πιο συγκινητικά, πιο δικά μας.
Βαρβάρα Μυλωνά, 27/12/2007
Το μουσείο αυτό δείγμα και ανάμνηση της ιστορίας μας, αποτυπώνει στο μυαλό του Έλληνα εικόνες από ένα χθες για το μέλλον της Ελλάδας, για το σήμερα, που τόσο αίμα και τόσοι αγώνες για ελευθερία και ανεξαρτησία πνίγηκαν και ξεχάστηκαν μέσα στο πνεύμα της παγκοσμιοποίησης, της ενωμένης Ευρώπης, των ενωμένων λαών…
Στράτος, Σοφία, 26/12/2007
Είναι απίστευτο τι μπορεί να αντέξει ο άνθρωπος… Σχεδόν δεν αντέχει κανείς τώρα να δει τι άντεξαν αυτοί οι άνθρωποι τότε… Σιωπή και γνώση. Τιμή και σεβασμός. Και ο Θεός να μην αξιώνει τον άνθρωπο να ζει τέτοιο πόνο. Αρκεί και ο άνθρωπος να θυμάται, να νιώθει που και που
Αθηνά, 23/12/2007
Είναι κάτι που δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια. Μια έκθεση, ένα μουσείο ανεπανάληπτο. Συγχαρητήρια σε όλους όσοι εργάστηκαν γι’ αυτό. Τέτοιες βαρβαρότητες δυστυχώς συνεχίζονται με άλλους ανθρώπους, σε άλλους τόπους. Καλαβρυτινοί, είσαστε ένας ηρωικός λαός. Καλά κάνατε και ενταφιάσατε τον αγκυλωτό σταυρό-σημαία.
ΠΕΡ., 13/12/2007
Μένω άφωνη! Το μεγαλύτερο έγκλημα της ανθρωπότητας του 20ου αιώνα. Τιμή σε αυτούς που έπεσαν για να μπορούμε εμείς σήμερα να ζούμε ελεύθεροι. Αιωνία η μνήμη τους. Συγγνώμη για τον γραφικό χαρακτήρα, είμαι συγκλονισμένη.
Γιώργος Γραμματικός, 8/12/2007
Γι’ αυτό το λόγο η Ελλάδα θα μείνει αθάνατη! Είναι αλήθεια τελικά ότι η «Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει», αλλά αναρωτιέμαι αν άξιζε τόσος θάνατος για να ζούμε εμείς σήμερα χωρίς ιδανικά… Όπως και αν έχει τους ευχαριστούμε πολύ… Μακάρι να τους μοιάσουμε… Αν χρειαστεί…
Κλαίρη Τ., 2/12/2007
Εξαιρετική δουλειά! Από τα πιο σύγχρονα μουσεία που έχει η χώρα μας!
Βασίλης, Νέλλη, Κωνσταντίνος, Ελένη, Νίκος, Δέσποινα, 2/12/2007
Τόσος πόνος, τόσο αίμα, τόσες θυσίες… Για μια ελεύθερη χώρα, για ευτυχισμένα παιδιά, για ξένοιαστη ζωή! Κι όμως είμαστε εδώ χάρη σ’ αυτούς, ανατριχιάζουμε με όσα βλέπουμε και αισθανόμαστε τόση περηφάνεια και τόση ανάγκη να ουρλιάξουμε όλοι μαζί ένα μεγάλο ευχαριστώ. Πάντα ζωντανοί μες τις ψυχές μας! Δέος και ευγνωμοσύνη…