Ένα δέντρο για την Ειρήνη!
Ένα δέντρο για την Ειρήνη!
Με το μήνυμα-ρήση του Willy Brandt: „Η Ειρήνη δεν είναι τα πάντα, αλλά χωρίς Ειρήνη όλα είναι τίποτα“, μαθητές και συνοδοί καθηγητές του Γερμανικού Σχολείου Johannes-Nepomuk-Gymnasium Rohr i.NB επισκέφτηκαν στις 11 Σεπτεμβρίου 2018 το Δημοτικό Μουσείο Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος και φύτεψαν συμβολικά στο προαύλιο χώρο του ένα δέντρο-φλαμουριά, σύμβολο ειρήνης και ελευθερίας στη χώρα τους.
Τους μαθητές και τους συνοδούς καθηγητές υποδέχτηκαν ο Πρόεδρος του ΔΜΚΟ Χ. Φωτεινόπουλος, ο Αντιπρόεδρος Θ. Χαλμούκης και το μέλος του Δ.Σ. Θ. Παναγόπουλος, καθώς και η κυρία Ευσταθία Τζούδα-Μητσιώνια, θύμα του Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος.
Ο κ. Χαλμούκης στον σύντομο χαιρετισμό του μίλησε για τον ιστορικό και μαρτυρικό χώρο του Μουσείου που συνδέεται άρρηκτα με τη φρικτή τραγωδία της 13ης Δεκεμβρίου 1943, τη σφαγή των αμάχων και αθώων Καλαβρυτινών από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής. Ο χώρος αυτός, όπως τόνισε με έμφαση, ο ξέχειλος από πράξεις αξιοπρέπειας και ελευθερίας, προβληματίζει και εμπνέει, αλλά κυρίως διδάσκει αντίσταση και διαμαρτυρία ενάντια στο έγκλημα, στη βία και το φασισμό. Και ως προς τούτο είναι σημαντικές και αποκτούν αξία τέτοιες εκπαιδευτικές –παιδαγωγικές επισκέψεις, και ιδιαίτερα όταν οι επισκέπτες είναι απόγονοι εκείνων που διέπραξαν αυτά τα φρικτά εγκλήματα στον τόπο μας.
Στη συνέχεια μίλησε ο Διευθυντής του Σχολείου κ. Thomas Haslinger, ο οποίος είπε τα εξής:
«Το γεγονός ότι η Ευρώπη βρίσκεται σε ειρήνη εδώ και πολλές δεκαετίες οφείλεται στην συνειδητοποίηση εκ μέρους των παππούδων μας ότι τελικά τα πράγματα διευθετούνται καλύτερα όταν συνεργαζόμαστε, παρά όταν είμαστε ο ένας απέναντι στον άλλο.
Πρέπει να είμαστε, και είμαστε, ευγνώμονες για αυτήν την κληρονομιά. Τρείς γενιές μπόρεσαν να ζήσουν σε μία ειρηνική και χωρίς περιορισμούς δημοκρατία.
Το δέντρο που φυτεύουμε σήμερα μπορεί είναι ακόμα τρυφερό και ευαίσθητο, περισσότερο ένα βλαστάρι παρά ένα φυτό. Είναι δικό μας καθήκον να το φροντίσουμε έτσι ώστε να αναπτυχθεί και να γίνει ένα εντυπωσιακό δέντρο.
Η ενδυνάμωση της ειρήνης λειτουργεί κατά τον ίδιο τρόπο. Η Ευρώπη βρίσκεται σε ειρήνη, αλλά πρέπει να φροντίζουμε για αυτό ούτως ώστε να δώσουμε στα παιδιά μας και στα εγγόνια μας την δυνατότητα να αξιοποιήσουν στο έπακρο αυτή την κληρονομιά. Η κληρονομιά της ειρήνης θα συνεχίσει να υπάρχει μόνο αν την υπερασπιζόμαστε και την ξαναδημιουργούμε συνεχώς. Ο πόθος για την ειρήνη είναι μια ανάγκη που άνοιξε νέα μονοπάτια για πολλές χώρες. Είτε είναι η Συρία, είτε το Αφγανιστάν, είτε η Νιγηρία- αυτές οι χώρες δεν απολαμβάνουν το αγαθό της ειρήνης όπως εμείς το γνωρίζουμε.
Ας προσπαθήσουμε να έρθουμε στη θέση ενός πρόσφυγα: για να μπορέσουν να ζήσουν ειρηνικά, αφήνουν τα πάντα πίσω τους: τα υπάρχοντά τους, τον τόπο καταγωγής τους, τους φίλους τους και τις οικογένειές τους, για να διακινδυνεύσουν την ζωή τους σε ένα επικίνδυνο ταξίδι διασχίζοντας την θάλασσα.
Κάνουν αυτό που ήταν αναγκασμένοι να κάνουν όλοι οι αντιφρονούντες και οι ομάδες που υφίσταντο διώξεις την περίοδο της Ναζιστικής Γερμανίας: τρέπονται σε φυγή.
Επομένως, ο πιο σημαντικός στόχος μας πρέπει να είναι το να αποκαταστήσουμε την ειρήνη σε αυτές τις περιοχές, να καταπολεμήσουμε τις αιτίες αυτής της ροής προσφύγων, ποτέ όμως το σύμπτωμα. Το 1973 ο Βίλλυ Μπραντ έβγαλε έναν λόγο στην συνέλευση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, στον οποίο είπε τα εξής:
« όπου υπάρχει πείνα,
δεν μπορεί να υπάρξει μόνιμη ειρήνη.»
Επίσης αυτές οι αιτίες πρέπει να αντιμετωπιστούν! Ένα έθνος πρέπει να είναι αυτάρκες. Πρέπει να δοθεί η υποδομή και οι πόροι για να παραμείνει αυτάρκες, ιδιαίτερα η πρόσβαση σε καθαρό νερό, για να εξασφαλιστεί μία σταθερή βάση για τα προς το ζην των μελλοντικών γενεών.
Η σπουδαιότητα της ειρήνης δεν θα μπορούσε να εκφραστεί πιο γλαφυρά παρά μέσα από τα λόγια του βραβευμένου με Νόμπελ Ειρήνης Βίλλυ Μπραντ:
« Η ειρήνη δεν είναι τα πάντα,
αλλά όλα είναι τίποτα χωρίς ειρήνη.»
Στο τέλος οι Γερμανοί μαθητές και οι συνοδοί καθηγητές τους ξεναγήθηκαν στους εκθεσιακούς χώρους του Μουσείου και είχαν την τύχη να παρακολουθήσουν κι ένα μάθημα βιωματικής ιστορίας από μια επιζήσασα του Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος, την κυρία Ευσταθία Τζούδα-Μητσώνια.
